w formie

См. также в других словарях:

• Formie — Recorded in many forms including Fermoy, Formoy, Formie, Formey, Formee, Fourmey, and no doubt others, this is an English surname. It is however spelt, a variant of the word and surname Farmer. The ultimate derivation is from the pre 11th century …   Surnames reference

• forma — ż IV, CMs. formamie; lm D. form 1. «zewnętrzny kształt, postać, wygląd czego» Dziwne, fantastyczne formy. Nadać formę czemuś. 2. «układ skoordynowanych elementów; struktura, ustrój; przejaw, odmiana» Formy prawne, sądowe. Różne formy świata… …   Słownik języka polskiego

• którędy — «zaimek zastępujący określenia drogi, trasy ruchu przestrzennego lub nawiązujący do tych określeń» a) «używany w zdaniach o formie pytajnej» Którędy pójdziemy? Którędy, Jasiu, pojedziesz? (piosenka) b) «rozpoczynający zdania lub ich równoważniki… …   Słownik języka polskiego

• monolog — m III, D. u, N. monologgiem; lm M. i «dłuższa wypowiedź jednej osoby; w utworze dramatycznym: wypowiedź bohatera w formie rozmowy z samym sobą, adresowanej jednak do widza, czytelnika» Humorystyczny, liryczny, estradowy monolog. Monolog… …   Słownik języka polskiego

• nijaki — nijakiacy «nie mający żadnych charakterystycznych cech, niczym się nie wyróżniający» Nijaki malarz. Nijaki tłum. Nijaki styl. Nijaki obiad. Nijaka odpowiedź, rozmowa. ∆ jęz. Rodzaj nijaki «rodzaj gramatyczny rzeczowników żywotnych oznaczających… …   Słownik języka polskiego

• ostry — ostrzy, ostrzejszy 1. «o narzędziach, przyrządach, przedmiotach itp.: mający kłujące zakończenie lub tnącą, wyostrzoną krawędź przeznaczoną do cięcia, krajania» Ostry nóż. Ostra siekiera. ∆ Ostry nabój «podstawowy rodzaj naboju z pociskiem do… …   Słownik języka polskiego

• tabliczka — ż III, CMs. tabliczkaczce; lm D. tabliczkaczek 1. «mała tablica płyta, tafla» Drewniana, metalowa tabliczka. Tabliczka z nazwiskiem, z nazwą ulicy. ∆ Tabliczka czekolady «czekolada w formie prostokątnej płytki» 2. «mała tablica tabela» ∆… …   Słownik języka polskiego

• wykształcić — dk VIa, wykształcićcę, wykształcićcisz, wykształcićkształć, wykształcićcił, wykształcićcony wykształcać ndk I, wykształcićam, wykształcićasz, wykształcićają, wykształcićaj, wykształcićał, wykształcićany 1. tylko dk «dać komuś wykształcenie,… …   Słownik języka polskiego

• -że — «partykuła wzmacniająca wyrażająca zniecierpliwienie lub zdziwienie, pisana łącznie z wyrazem poprzedzającym, występująca w zdaniach o formie rozkazującej lub pytającej (partykuła że po samogłoskach występuje w formie ż)» Idźże stąd! Przestańże… …   Słownik języka polskiego

• brać — I {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż IVa, DCMc. braci, blm {{/stl 8}}{{stl 7}} poufale o grupie ludzi związanych podobnymi zajęciami; bractwo : {{/stl 7}}{{stl 10}}Brać górnicza. Brać żołnierska. Brać żeglarska. Apelować do braci studenckiej. {{/stl… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• co — I {{/stl 13}}{{stl 8}}zaim. D. czego, C. czemu, B. co, NMc. czym, blm {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} używany w pytaniach o dowolny obiekt, zawiera skierowaną do słuchacza prośbę o wskazanie tego obiektu lub o… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień